zaterdag 9 november 2013

We liggen al anderhalve week te wachten op beter weer, terwijl de een na de andere storm over ons heen trekt. Gelukkig is Baiona een fijne plek en vermaken we ons prima. Als er dan eindelijk een weerbericht wordt gegeven dat gunstig is om naar het zuiden te gaan, wordt er niet getreuzeld de boot klaar te maken voor vertrek. Het weerbericht ziet er zo goed uit dat we besluiten in een keer naar de Canarische eilanden de varen als alles meezit. We hopen niet weer vast te komen zitten in meteorologische depressies. We vertrekken maandag middag, met nog een flinke deining van 6 meter en een stevig windje. Wat een golven, erg indrukwekkend! We kruisen de baai uit en blijven op veilige afstand van de enorme brekers, die als witte muren van kolkend schuim de baais grenzen aangeven. Geleerd van de vorige keer heb ik gister niet gedronken, hoewel het erg gezellig was bij het afscheid-etentje dat we hadden. Toch gaat het nu wel dusdanig te keer dat m'n buik heb niet meer helemaal leuk vindt. Het voelt goed eindelijk weer eens wat mijlen te maken. We gaan keihard! Met dik zeven knopen gaan we op naar de warmte, hopen we. We surfen van de golven af en beklimmen berg na berg. Dan gaat het mis, de windvaan is weer los. Hoe goed de Hydrovane het ook doet, de constructie is echt te licht voor grotere schepen in ruiger weer. Maar wat doen we nou? We zijn al een heel eind uit de kust gevaren in de hoop op rustiger water en hebben niet zo veel zin om weer drie dagen te verliezen en wie weet straks weer ergens geparkeerd te liggen, terwijl de noordelijke wind ons nu zo mooi de goede kans op blaast. We besluiten dan ook om gewoon door te varen en dan maar zelf te moeten sturen. Een week sturen! Na goed, ik probeer er niet te veel over na te denken en het me maar gewoon te laten overkomen. In plaats van lezen wordt het hard werken, want de zee blijft ruig, de wind hard en dus vraagt het sturen een voortdurende scherpe aandacht. Het aparte is dat het me eigenlijk meevalt, ik dacht dat ik helemaal niet van sturen hield, maar nu het zo inspannend is, is er in ieder geval geen tijd om je te vervelen. Ergens heeft het zelfs wel iets, alsof je in een soort trans komt. Mijn gedachten nemen de vrije loop en verassen me met hun inhoud. Ik had gedacht dat ik op zee zou nadenken over oplossingen voor problemen, plannen voor de toekomst of misschien zelfs wat filosofische denkbeelden zou vormen. In plaats daarvan is mijn hoofd vol met mensen. Mensen die ooit in mijn leven een rol hebben gespeeld, oude vrienden, familie, mensen met wie ik heb gewerkt. Of het nu de zee is, alle machtige indrukken, of het ver weg zijn van iedereen, ik weet het niet, maar ik begin me steeds meer te beseffen hoeveel bepaalde mensen voor me betekenen en betekend hebben. Er rijzen bergen plannen om brieven te schrijven en kaartjes te sturen. Hoewel ik eigenlijk wel weet dat ik de meeste van die plannen weer zal laten varen als we weer aan land zijn, heb ik de meeste brieven in mijn hoofd al wel geschreven. Dag na dag gaat voorbij. Het leven bestaat uit drie uur sturen, een half uurtje zeilen bijstellen en Marijn installeren op de stuurstand, dan met wat geluk twee uurtjes slapen, opstaan en het begint weer opnieuw. De zee blijft ruig, maar de zon schijnt en iedere dag lijkt het een graadje warmer te worden. Marijn ziet twee enorme walvissen. De vallende sterren zijn niet meer te tellen. Dan lijkt midden in de nacht ineens iemand de zon aan te doen voor een seconde ofzo, waarna ik een komeet-achtig verschijnsel aan de hemel zie die een spoor achterlaat in de kleuren van de regenboog. Wauw! Wat een pracht gezichten hier op zee. Als de zon ondergaat staan aan de overkant stralen de lucht in te pronken, alsof hij daar meteen weer opkomt. We gaan zo hard dat we het er bijna niet over durven te hebben in de angst dat de wind uitgaat en we plots liggen te dobberen. Toch tot een mijl of 60 voor Lanzarote blijft ze staan. Maar dan, uit het niets gaat de wind binnen tien minuten van windkracht zes tot zeven naar bijna niks. We worden als een speelbal heen en weer geslingerd. Het is moeilijk je nog te orinteren en we starten de motor om weer wat gang te maken en daarmee wat stabiliteit op de golven. We zijn allebei kapot en wisselen elkaar wat vaker af om een powernap te kunnen doen. Het regent. Ik bedenk me dat het misschien niet waar is, het mooie weer. Misschien bestaat het gewoon niet zoals het je vaak voorgeschilderd wordt. Misschien zijn er, naast economische, ook meteorologische vluchtelingen. We krijgen een beeld voorgeschilderd van een land hier ver vandaan, waar het altijd lekker warm is, ze zon schijnt en mooie wind staat. Maar als je er bent blijkt het toch aanzienlijk minder voor het grijpen te liggen dan in de brochure. Dan wordt het eindelijk weer licht en wordt de nog af te leggen afstand weer begrijpelijk. Nog twintig mijltjes te gaan. Maar wel met vier knoopjes, op de motor, dit keer, in plaats van zeven knopen. Hoe snel je aan die snelheden gewend kan raken! Langs de rots van het oosten, komen we bij de geul tussen Lanzarote en Graciosa. De vulkanische kust is kaal en dor, maar prachtig en indrukwekkend. De wind valt van de bergen op Lanzarote af en verrast ons, een kussen vliegt heen. In de regen gaan we voor anker, het regent hier gemiddeld eens in de maand. Daarna begint het flink te waaien en golven. Ik lig nog de hele nacht wakker, ook al ben ik doodmoe, maar het geeft niet. We hebben het weer gehaald, het was een machtig mooie overtocht en ik hoef deze nacht niet alleen in mijn bedje te liggen, wat wens je je nog meer. Hoewel ik eerlijk moet zeggen dat als de volgende dag het zonnetje schijnt en we in het water springen om een week niet douchen van ons af te spoelen, ik nauwelijks meer kan stoppen met lachen. Wat is dit heerlijk, het water is gewoon niet koud! Voorlopig blijven we hier op Graciosa. Anne komt nog op bezoek, de hele familie van der Molen komt langs en die nemen dan ook eindelijk Jari en Isa mee, die dan bijna drie maanden aan boord zullen blijven. Tijd dus om ruimte te scheppen en op te ruimen. Gelukkig lukt het ons de windvaan weer aardig in model te krijgen. De as bleek aardig krom, maar met wat geweld hebben we hem zelf weer aardig terug kunnen buigen. Helaas blijkt een Hydrovane toch niet gemaakt voor wat grotere, zwaardere boten in ruigere omstandigheden. Hoewel hij prima blijft sturen is de bevestiging van de, naar ik meen, A Bracket, gewoon te zwak. We zullen zelf een versteviging moeten bouwen om te zorgen dat hij niet weer los kan gaan, want ik kan ik niet voorstellen dat we de derde keer weer het geluk zullen hebben dat we hem zo makkelijk we kunnen repareren. Als we aan land gaan op Graciosa is het gene dat het meest opvalt, dat er niets is! De weg bestaat uit een zandpad waar af en toe een jeep overheen rijdt, of een verdwaalde mountainbiker. In het dorp staan wat witte vierkante blokken, waar de mensen in wonen. En het postkantoor is een uurtje per dag geopend. De mensen zijn ontzettend vriendelijk en ontspannen. Het lijkt of de stress hier nog niet is uitgevonden. Hoe compleet verschillend van het beeld van de Canarische eilanden dat mij werd geschetst door menigeen is dit eiland! Tijd om te ontspannen, te snorkelen en te genieten van het heerlijke weer! Lang leve Isla Graciosa!